obiecałam zapierać się przed miłością rękoma i nogami. nie chciałam jej do siebie przecież dopuszczać, prawda? nie taki był plan. miałam pozwolić mu na poznanie siebie tylko z tej strony, z której chciałam. a tymczasem opowiadam mu o swoim życiu. o każdym wzlocie i upadku. o każdym upokorzeniu. otwieram przed nim swoje serce, które dawno temu zamknęłam na resztę świata. jest jakby.. kluczem. odpowiedzią na wszystko. spełnieniem tych marzeń, które wymieniało się na urodzinach dmuchając świeczki. jest nadzieją. jest cholerną nadzieją, na szczęśliwe życie. na stabilizację. nie sądziłam, że ktoś może odgrywać tak wielką rolę w moim sercu. wcześniej, od tamtej pory, gdy wyzbyłam się jakichkolwiek uczuć. byłam skłonna się bawić i wbijać szpileczki w męskie serca. co w praktyce uczyniłam niejednokrotnie. nie wierzyłam w miłość. nie wierzyłam w obietnice. zwyczajnie czułam, że to nie istnieje. sądziłam, że wszystko skreślone. a pewnego dnia, poznałam jego. wyciągnął do mnie rękę wypowiadając swoje imię. i już wtedy poczułam, że muszę się pilnować. więc na początku była jedynie ekscytacja jego osobą. aż wreszcie straciłam nad tym kontrolę. nie panowałam nad sobą. nad swoimi uczuciami. cholerny strach uciszałam słowami, że przecież tylko się bawię. a pewnego dnia obudziłam się rano i zapragnęłam go obok. poczułam potrzebę ujrzenia jego oczu. zasmakowania ust. i cały plan legł w gruzach. poddałam się. pozwoliłam mu na obecność w moim życiu.
dzisiaj, mogę przyznać, że jego miłość, była dokładnie tym, czego było mi trzeba.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz